بَلغور یا پرک (در قدیم: بُلغور) به خود غله‌ای که در آسیاب آن را خرد کنند و بشکنند چنان‌که آرد نشود گویند، همچنین آش و خوراکی است که از گندم یا جوی نیمکوب تهیه می‌شود.
برای تهیه بلغور گندم پخته را پس از خشک شدن با آسیاب خرد می‌کنند، نه به نرمی آرد بلکه به درشتی لپهٔ ماش و کوچکتر و بزرگتر. قدما از برنج کمتر و شاید سالی یک یا دو بار استفاده می‌کردند و بیشتر از غذاهایی مانند شب چره، به جای شام و پلوی بلغور یا آش بلغور استفاده می‌کردند. از آنجا که نمی‌توان گندم یا جو را به مدت طولانی نگاه داشت، گندم یا جو را پس از پوست گرفتن با آب یا شیر نیم پخت کرده و سپس خشک می‌نمودند و در هاون نیمکوب کرده و نگاه می‌داشتند.[۱]
بلغور را می‌توان مدت‌ها نگاهداری کرد بدون آنکه کپک بزند یا بوی رطوبت بگیرد و در مواقع ضرورت می‌توان با آن آش یا پلو تهیه کرد. هر کیلوگرم بلغور پخته شده حاوی ۸۰ میلی‌گرم کلسیم، ۴۰۰ میلی‌گرم فسفر، ۱۰ میلی‌گرم آهن، ۶۰۰ میلی‌گرم پتاسیم است و حدود ۳۰۰ کالری انرژی تولید می‌کند.
